• "Nederlandse Pharmacopee"; Zesde Uitgave; Staatsdrukkerij; 1958; p. 95.
• "The Merck Index"; 11th Edition; 1989; ISBN 91191028X; 8301
• L.P. Edel; "Mengen en Roeren Deel 1"; 9de druk; Kluwer; 1966; p. 271.
• Wim Kohler; "En bij wratten kun je het beste helemaal niks doen"; NRC Next; 30 september 2013.

Relevante websites:

Iedereen heeft wel eens een Aspirine tabletje geslikt. Aspirine is zowel een pijnstiller, een koortsonderdrukker als een ontstekingsremmer. In de geschiedenis van aspirine kan men twee hoofdstukken onderscheiden. In het eerste hoofdstuk speelt de wilgebast een grote rol. Wilgebast werd al reeds eeuwen lang gebruikt als geneesmiddel bij ziekten die met koorts gepaard gingen. In 1823 scheidde Leroux uit wilgebast een stof af die hij Salicine noemde (wilg = salix). Uit het Salicine werd in 1838 het salicylzuur ontwikkeld waarvan de chemische formule in 1853 door Kolbe gedetermineerd werd. Salicylzuur was dus al bekend als pijnstiller. Door zijn bittere smaak en doordat het maagklachten veroorzaakte werd het echter niet zo vaak gebruikt. Felix Hoffman probeerde een medicijn te maken dat zou helpen om de reumatische pijnen van zijn vader te verlichten en op 11 oktober 1897 werd door hem voor het eerst zuiver acetylsalicylzuur gemaakte. Deze "azijnzure ester van salicylzuur" wordt beter verdragen en de 'zegetocht' van de pijnstiller begon met als resultaat dat Aspirine® is het meest verkochte geneesmiddel aller tijden.

Licht is een elektromagnetisch golfverschijnsel waarbij de trillingsrichting loodrecht op de voortplantingsrichting staat. Een elektrische en een magnetische vector trillen daarbij loodrecht t.o.v. elkaar. In een 'normale' lichtbundel zijn tegelijkertijd alle trillingrichtingen aanwezig. Onder gepolariseerd licht verstaan we licht, waarbij in de bundel slechts een trillingsrichting aanwezig is. Gepolariseerd licht maakt je door een lichtbundel als het ware te filteren waardoor er nog slechts een enkele trillingsrichting overblijft. Door licht door een calciumcarbonaat kristal te laten vallen krijgt men licht met nog slechts twee trillingsrichtingen die loodrecht op elkaar staan. Door nu van de eigenschappen van twee van zulke kristallen gebruik te maken kunnen we licht uitdoven (2 polaroid filters onder een rechte hoek op elkaar gelegd) of maximaliseren. Door nu de het tweede kristal te voorzien van een draaimechanisme met afleesmogelijkheid maken we een polarimeter, die ons in staat stelt om de draaiingshoek te bepalen. Schematisch weergegeven in onderstaande figuur.

Als we onder de polarisatiemicroscoop naar kristallen kijken dan spelen de dikte van het kristal, de golflengte van het licht maar vooral het verschil in brekingsindex tussen de lange en de korte as van een kristal een rol. Het verschil in brekingsindex bepaalt de dubbelbreking (licht wordt in twee kleuren gebroken). De golflengte van het licht bepaalt echter de grootte van de dubbelbreking. Hoe korter de golflengte van het licht, hoe groter het effect. Bij het gebruik van wit licht als bron voor de polarisatiemicroscoop is het dubbelbrekende effect en dus de intensiteit van het uittredende licht voor elke kleur (golflengte) anders. De dikte van het kristal speelt ook een rol aangezien een kristal met een zekere dikte een bepaalde kleur buiten de uitdovingsrichtingen geeft, terwijl een kristal met een niet constante dikte een variërend kleurenpatroon oplevert. Tijdens het uitkristalliseren ontstaan er ook veel kleine kristallen die op elkaar groeien, ieder met hun eigen oriëntatie en daardoor een eigen ellips van doorsnede. Al deze factoren tesamen bepalen de kleurenpracht die men kan waarnemen.